گسترش ناتو به شرق و تاثیر آن بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

در حدود شش دهه پیش بود که تهدیدات ناشی از بلوک شرق سبب شد تا سازمان پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو) بمنظور مقابله با خطرات ناشی از اشاعه کمونیسم شکل بگیرد و در کمتر از نیم قرن آنچنان پایه های وجودی خود را استحکام بخشد که علیرغم از بین رفتن فلسفه وجودی(انحلال ورشو) همچنان به حیات خود ادامه داده و علاوه بر آن به سوی گسترش و توسعه نیز قدم بردارد و در نهایت موفق شد دشمنان سابق ناتو را به اعضای خود تبدیل نماید. گسترش ناتو به شرق تا بدان جا پیش رفت که این سازمان را با ج.ا.ا همسایه کرد و به مرور مرزهای مشترک آن دو را افزایش داد به نحوی که امروزه می توان ادعا کرد که ج.ا.ا تقریبا در محاصره کامل ناتو قرار گرفته است. این پدیده به طور قطع محدودیت هایی را برای ج.ا.ا در منطقه به دنبال داشته و امنیت ملی و سیاست خارجی آن را تضعیف نموده است. هدف ما در این تحقیق کشف و احصای این محدودیت ها و ارائه راهکارهایی در جهت رفع آن، با استفاده از روش «توصیفی-تحلیلی» با ماهیت «کاربردی» و با رویکرد «واقع گرایی» می باشد. در پایان تحقیق مشخص گردید که این تغییرات برای ج.ا.ا بیشتر جنبه منفی داشته و پیامدهای مثبت آن در مقابل آثار منفی چندان قابل طرح و لمس نیستند. امروزه بدلیل تضاد ناشی از دیدگاه ها و استراتژی های ج.ا.ا و ناتو به وضوح مشاهده می گردد، در هر منطقه ای که ردپایی از ناتو دیده می شود منافع ج.ا.ا مورد تهدید و تحدید واقع شده و عرصه بر این کشور تنگ گردیده است. هر چند این مناطق جز حیاط خلوت ایران و در قلمرو تمدنی و فرهنگی ایران بوده باشد.